فرحناز باور متولد ۱۳۷۲ و اهل افغانستان است و درحال حاضر در مقطع دکتری رشته ادبیات فارسی در دانشگاه الزهرا تحصیل می‌کند. سال ۱۳۹۸ برای شش ماه در ایران بود، اما با شیوع ویروس کرونا به افغانستان برگشت، این برگشت با سقوط افغانستان همزمان شد تا مجدد راهی ایران شود، و حالا بیش از یک سال هست که در ایران زندگی می‌کند.
به گزارش خبرآنلاین، فرحناز باور می‌گوید: ۴۰ روز بعد از سقوط افغانستان به‌دست طالبان به‌کمک ویزای تحصیلی به ایران برگشتم. در طول بیست سال گذشه جنگ‌های اصطلاحاً موش و گربه‌ای ادامه داشت، اما طالبان آهسته آهسته با اسلام سیاسی و خوانش افراطی از دین افراد زیادی را جلب کرد، بنابراین روز به روز بیشتر شدند. از طرفی حکومتی که طی بیست سال در قدرت بود نتوانست کارهای بنیادی در زمینه فرهنگ انجام دهد، لذا همین مسئله سبب شد پایه‌های سست حکومت با یک معامله درهم بریزد. در شامگاه روز یکشنبه، ۲۴ مرداد ۱۴۰۰ بود که دکتر عبدالله در رسانه‌ها اعلام کرد رئیس‌جمهور اشرف غنی از افغانستان فرار کرد و دیگر افغانستان سقوط کرد.
او ادامه می‌دهد: وحشت زیادی شهر را فرا گرفته بود، فرار نظامیان و رها کردن ابزارهای جنگی در ملاعام بر وحشت مردم افزود، فضایی که آمریکا با محاصره فرودگاه در افغانستان ایجاد کرد، هواپیماهایی که آورد و قشر روشنفکر افغانستان را با خود برد و ما مردم عادی گمان می‌کردیم، قرار است مانند چوب هیزم در این آتش بسوزیم.
باور می‌گوید: اول گفتند که زنان حق ورزش ندارند، بعد اعلام کردند زنان حق کار کردن ندارند، بعد از آن حق تحصیل در برخی رشته‌ها مانند برق، اقتصاد برای زنان محدود شد، سریال‌هایی را که با نقش مرکزی زن بود، محدود کردند، بعد از آن اعلام کردند زنان بدون محرم نمی‌توانند بیرون بروند و سوار تاکسی شوند، ممنوعیت سفر به خارج از کشور وضع شد، اجازه تحصیل از زنان گرفته شد، و در نهایت درس خواندن زنان در دانشگاه‌ها را ممنوع کردند، طوری‌که در دولت طالبان خانه و آشپزخانه سهم زنان شد.
او درباره تجربه روزهایی که طالبان بر سر کار آمد، ادامه می‌دهد: ۴۰ روزی که در افغانستان بودم در یک دانشگاه خصوصی تدریس می‌کردم، آن روزها اولین کاری که طالبان انجام داد دستور داد که کلاس‌ها تفکیک جنسیتی بشود، چون امکانات دانشگاه‌ها کم بود میان کلاس‌ها پرده کشیدند، یکطرف مردها و طرف دیگر پرده، زنان می‌نشستند، به ما که جوان بودیم اجازه تدریس برای مردها را نمی‌دادند و برعکس. طالبان ابتدا اعلام کرد زنان همه حقوق خود را دارند اما فقط باید حجاب را رعایت کنند، نکته جالب اینکه وقتی افغانستان سقوط کرد، بدون اینکه طالبان چیزی بگوید ناگهان نگاه مردم به‌ویژه مردها تغییر کرد، با نگاه بدی به زن‌ها نگاه می‌کردند، یعنی اگر حجاب زنی مطابق میل طالبان نبود، جدا از نیروهای طالب خود مردم عادی به آن زن تذکر می‌دادند.
این دانشجوی افغانستانی در ایران می‌گوید: اولین روزهایی که طالبان به قدرت رسیدند طوری وانمود کردند که ما تغییر کردیم ، حتی اعلامیه صادر کردند که تمام حقوق زنان پابرجا است و زنان فقط باید حجاب داشته باشند، اما آهسته آهسته همه چیز تغییر کرد، اول گفتند که زنان حق ورزش ندارند، بعد اعلام کردند زنان حق کار کردن در ادارات را ندارند، بعد از آن حق تحصیل در برخی رشته‌ها مانند برق، اقتصاد برای زنان محدود شد، سریال‌هایی را که با نقش مرکزی زن بود، محدود کردند، بعد از آن اعلام کردند زنان بدون محرم نمی‌توانند بیرون بروند و سوار تاکسی شوند، ممنوعیت سفر به خارج از کشور وضع شد، اجازه تحصیل از زنان گرفته شد، و در نهایت درس خواندن زنان در دانشگاه‌ها را ممنوع کردند، طوری‌که در دولت طالبان خانه و آشپزخانه سهم زنان شد.
جزئیات بیشتر این گفت‌وگو را اینجا بخوانید.
4747
منبع: khabaronline-1726576
